Ik heb wel eens gezegd dat ik meer een lente mens dan een herfst mens, meer een van de ochtend dan van de avond. Misschien komt dat omdat ik niet goed kan genieten van iets dat snel weer voorbij is.
Op onze trouwdag, bijvoorbeeld, zeiden een aantal mensen dat ik er maar flink van moest genieten. Ik heb dat ook heel vaak tegen anderen gezegd en ik meende het echt!! Maar hoe doe je dat? Als het allemaal om jezelf en je partner draait en iedereen staart je aan, neemt foto’s van je en kleedt zich netjes aan, hoe kan je jezelf dan super serieus nemen? Je wist toch al allang dat je samen verder wilt en die dag komt toch niet als een volslagen verassing? Ik wist dan ook niet zo goed hoe ik me moest voelen op die dag, voelde me vooral vrij nuchter en hoopte dat iedereen het een beetje naar zijn zin had, dat de organisatie niet in de soep zou lopen…en dat men de soep lekker zou vinden. Voor mij begon het echte genieten pas toen Paul en ik in Lelystad eindelijk samen in ons huisje gingen wonen en dat we afscheid konden nemen van het afscheid nemen.
Ik hoorde dat advies van het vooral maar genieten weer toen ik zwanger werd. Ook dat vond ik lastig. Ik vond het spannend, interessant, vermoeiend, pijnlijk soms. Ik wist niet goed hoe ik er echt van kon genieten. Ik hield niet zo van strak zittende kleding waarin een uitpuilende navel zichtbaar werd. Heb er ook nooit aan gedacht om een fotograaf foto’s van “de buik” te laten maken in zwart-wit met een dromerige waas eromheen. Het echte genieten begon voor mij pas toen onze mannetjes het daglicht aanschouwden en heb toen pas de echte emoties gevoeld die bij zo’n enorme verandering in je leven horen.
Ik moest daaraan denken toen ik net buiten liep in een warme najaarslucht met prachtige herfstkleuren om mij heen. Ik probeer ervan te genieten maar het helpt niet om te weten dat het een van de laatste zomerse dagen van het jaar zal zijn. Ik heb bijna liever een lekkere gure dag, zodat ik als het ware niet naar de laatste levenstekens van de zomer hoef te staan kijken. Dat genieten gaat voor mij in de herfst een stuk lastiger dan in het voorjaar, als er nog een lange zomer voor je ligt.
Het is een rare tijd. Maandag is het Thanksgiving, traditioneel gevierd met kalkoen en pompoen taart en vrienden of familie. Een jaar geleden had ik overduidelijk veel om dankbaar voor te zijn. Romeo, ons Friese paardje, was net gearriveerd. Het weer was toen ook zo droog en warm als nu. De bladeren hadden dezelfde prachtige kleuren. Twee maanden later raakten we hem kwijt aan koliek. Het voelde allemaal zo super oneerlijk. Al die herinneringen komen terug.
Ik moet er nog maar vaker aan denken dat ik door dat verlies nog meer ben gaan houden van de paarden die we nog hebben. Vooral van Pilgrim, die aanvoelt als een echte partner, een vriend. Wekelijks krijg ik nu rijles op hem, bij ons thuis, en ik geniet er met volle teugen van. Dat lukt me dan zeker wel.
En maandag? Ik denk dat, als ik even nadenk, er nog meer dan genoeg overblijft om dankbaar voor te zijn. Onze buren hebben verder ook geen familie hier en vieren het met ons mee. Als het even kan, dekken we de tafel buiten en schuiven we desnoods aan in dikke truien. Zolang er maar geen wind staat kan dat al snel hier, rond deze tijd. Het voordeel van een landklimaat. Ik zal kijken naar onze prachtige jongens en mijn lieve man en beseffen dat ik een gezegend mens ben, voor wie het leven niet perfect is, af en toe zelfs pijnlijk, maar voor wie er nog prima te genieten is van dingen.
Hopelijk kijken Pilgrim en Sally toe over het hek, scharrelen de nieuwe kippen en eenden om ons heen en durf ik genietend vooruit te kijken naar alles wat er mogelijk nog meer voor ons in het verschiet ligt. Dan wordt het dus ook een beetje ochtend en voorjaar in mijn hoofd.
Een "Nederlands" gezin in Canada 