Een nachtelijk avontuur

We zaten met zijn allen lekker op de bank en praatten na over de film die we net hadden bekeken. Het was al 11 uur en de hoogste tijd voor de jongens om hun tanden te poetsen en hun bedje op te zoeken. Totdat Thomas opmerkte dat er een auto op de weg stond.  Verbaasd ging ik met mijn knieën op de bank zitten en gluurde door het raam. De lampjes verraadden dat het om een kleine truck en trailer ging. Een seconde later hoorden we een tik op de deur en de honden sloegen aan. Fel, zoals dat hoort zo laat op de avond.
Als zo laat iemand op je deur klopt, zijn er meestal problemen. Men eet hier vroeg (soms wel om 5 uur) en veel mensen gaan vroeg naar bed. Als je na 10 uur nog iemand belt, loop je het risico dat je iemand wakker maakt. Er vlogen wat mogelijkheden door mijn hoofd. Een van de honden aangereden? Nee, dat kon niet. Een beer dood knal voor onze deur? Goed mogelijk. Rond deze tijd struinen beren onze omgeving af, op zoek naar appels. Een week of twee geleden had iemand ons gewaarschuwd voor deze zwarte jongens. Ze zaten op klaarlichte dag onder onze appelbomen langs de weg. In het verleden had de buurman er wel eens eentje doodgereden voor ons huis. En toen we een week of wat geleden niet konden slapen en rare geluiden hoorden, zagen we een moeder beer met twee baby’s over ons erf scharrelen. Ze liepen onder ons slaapkamer raam door, stonden naast onze auto en liepen vlak onder het slaapkamer raam van mijn ouders door. Ik had ze bijna even gebeld, maar ze sliepen al.
Ik dwaal af.
Paul duwde de honden strategisch achter zich en opende de deur. Een olielamp en een sneeuwstorm hadden het beeld compleet gemaakt. Maar het was nog opvallend zacht weer buiten.

Een mevrouw met wit en paars haar stak haar hoofd om de hoek van de deur. Na een korte verontschuldiging kwam er een warrig verhaal over een paard dat de trailer niet in wilde. Het woord mustang viel een paar keer en een aantal andere termen leken erop te wijzen dat we moesten helpen bij een uit de hand gelopen issue met een angstig wild paard. Genoeg reden om onze schoenen en handschoenen aan te doen en naar buiten te stappen.

Al kletsend werd  het verhaal  langzaam duidelijker. Een echtpaar dat zo’n 15  kilometer bij ons vandaan woont, had twee paarden ingeladen voor een buitenrit bij ons in de buurt.  Na de rit gaf een van de twee paarden problemen bij het inladen in de trailer; de mustang gaf geen problemen en was keurig ingestapt.
Twee uur lang hadden ze van alles en nog wat ondernomen om het beest in kwestie, een kleine quarter horse, over te halen om de trailer in te stappen. Het was niet gelukt. Uiteindelijk was het koppel alvast maar gaan rijden, hij op het paard, zij erachter aan in de truck, bedenkend wat de volgende stap zou kunnen zijn in dit nachtelijk avontuur, totdat ze licht zagen bij ons huis en opvallend veel wit houten hekwerk. Ze vroegen zich af of hun paard voor de nacht bij ons kon logeren en of ze het de volgende dag, bij daglicht, opnieuw zouden kunnen proberen om het beestje in de trailer te krijgen.

We boden ze een weide aan en vroegen om hun naam en telefoonnummer, voor het geval er iets mis zou gaan in de nacht. Na de informatie te hebben uitgewisseld verdween het koppel en hadden we er een paard bij – voor even. Het beestje voelde zich al snel thuis in een van onze weides.

We sliepen voor de zekerheid met ons raam open en hoorden in de loop van de ochtend hoe het beestje over het hek kennismaakte met onze oude paarden, Hawk en Misty.  Het ging gepaard met wat hoge gil-achtige hinnikgeluiden die we gelukkig wel herkenden, anders waren we vast vroeg ons bed uitgeklommen om te kijken wat er aan de hand was.

Toen ik Pilgrim later buiten zette, rende hij als een mooie man, met zijn staart omhoog, heen en weer, terwijl hij probeerde indruk te maken op deze mooie dame. In mijn hoofd spookte het schrikbeeld dat we straks een onwillige dame in een trailer zouden moeten duwen. Maar gelukkig had de familie betere plannen. Een paar uur later hoorden we dat ze een heuse lokale (!) paardenfluitereraar hadden ingehuurd.

Geen cowboyhoed maar een petje, maar verder voldeed deze man aan alle beelden die ik bij zo’n echte paardenman op mijn netvlies krijg. Een pick-up truck, en een paar hele simpele werktuigen. Hij liep rustig op het beestje af, gaf tussendoor Misty een aai over de neus en legde rustig een halter om de neus van onze logee. Wij stonden aan het hek te kijken toen de paardenman de eerste stappen maakte met het paard. Het leek al snel meer op een dans, waarin hij haar duidelijk maakte dat hij bepaalde hoe zij zich ging bewegen. Het was net een scene uit de film The Horse Whisperer.

Na een minuut of tien kwam hij met haar de weide uit en begon de dans zich af te spelen rond de trailer. Al snel werd duidelijk dat deze merrie geen zin had er recht in te lopen. Maar aan zijn kant was er geen haast en zo lang ze maar ging begrijpen dat alles OK was als ze rechtdoor liep maar niet als ze opzij ging, zou het langzaam tot haar doordringen dat er geen keuze was. Dit was menens. Maar er was geen haast, geen geduw en getrek. Het enige in zijn hand was een touw en een soort van stok met een plastic zak eraan, die hij dan weer aan de linker en dan weer aan de rechter kant van het paard plaatste. Als ze twee voeten op de laadplank zette, haalde hij haar er rustig weer uit, om vervolgens haar weer bij de trailer te brengen. Zodra ze het goed deed, stopte de  druk die hij langzaam opvoerde door de snelheid van zijn bewegingen.  Na verloop van tijd besloot ze de strijd niet meer aan te gaan en al snel daarna kon hij haar door simpelweg te wijzen, de trailer inkrijgen. Ze kwam er achter dat het daar van binnen zo slecht nog niet was. Er lag hooi en het was er droog. De rest van ons stond ondertussen verdraaide koud te worden, omdat het mistachtig begon te regenen. Als het was gaan sneeuwen was ik niet verbaasd geweest.

De eigenaren kregen al snel ook letterlijk het touw in handen en konden met simpel wijzen het paard zonder enig probleem de trailer inkrijgen. Ik was verbaasd en ook onder de indruk van deze man die zo doodeerlijk het paard had geanalyseerd en terwijl hij met het paard werkte, ons vertelde wat hij aan het doen was en waarom. Zijn houding was er een van volledige overtuiging van zijn missie en niet alleen kon hij goed voorspellen wat het paard zou gaan doen, hij behaalde ook volledig het doel wat hij zichzelf van te voren stelde en hardop had uitgesproken. Bovendien verloor hij zijn humor niet. Toen de mensen tevreden ons terrein verlieten, met paard in de trailer, vroeg ik de man of hij wellicht bereid was ook mij met Pilgrim nog wat verder te helpen, om mijn relatie met hem nog beter te maken en hem een nog veiliger paard te maken. Hij vertelde mij dat hij in het voorjaar dat zeker wilde doen. De rijlessen die ik inmiddels krijg zouden daarop een keurige aanvulling zijn en zouden zijn werk niet in de weg staan, vertelde hij.

Het was een bijzondere ontmoeting met een bijzondere paardenman die ik voor geen goud had willen missen. En dat alles door een simpele klop op de deur op de late avond.