Solitude

Where do you go when you need solitude? is de vraag voor 27 januari. Waar ga je heen wanneer je het nodig hebt om alleen te zijn?

Wat een heerlijke vraag dit keer! Solitude is zo’n prachtig woord ook. Het is zo’n woord dat in een keer zelfverkozen eenzaamheid beschrijft, maar ik associeer het ook met een soort van hogere staat van bewustwording, van focus op schoonheid zonder afleiding, waar je kunt nadenken over een volgende stap. En in Canada staat Solitude gelijk aan natuur. Soms ook gewoon je eigen achtertuin, maar in de beste omstandigheden ergens aan het water.

Ik ben een mensen mens, maar heb ook enorme behoefte af en toe alleen te zijn. Na enorme werkdruk bijvoorbeeld, zoals ik gisteren al schreef. Of om mij gedachten te ordenden rondom een lastig probleem. Het liefste klets ik dan wat tegen mezelf, oefen ik soms zelfs op een lastige conversatie. Niet dat dat echt nodig is, want ik weet meestal vrij goed wat ik moet zeggen, maar het helpt om je als het ware warm te lopen.

Ik zoek de solitude, het alleen zijn op ons eigen terrein, liefst terwijl ik met mijn handen in de aarde zit, op skis sta of onkruid weghaal tussen de stenen naast ons huis waar ook bijzonder veel fossielen te vinden zijn. Ik mis de kreek soms van vroeger, waar ik even rust kon vinden aan de oever, kijkend naar duikende bevers of ijsvogels en ontelbare vissen. Net als ik vroeger aan de Voorweg aan de Watergang kon zitten.

Toen we hier de eerste keer rondreden in 1996, overnachtten we in een provinciaal park in Kenora waar ik niet kon uitslapen want ik was nog half in de Nederlandse tijdzone. In de vroege ochtend vond ik een mooie plek aan een meertje waar ik een geluid hoorde wat mijn nekharen bijna overeind deed staan. Was dit nou een wolf? Maar een wolf heeft een veel lager stemgeluid. Het geluid wat ik hoorde, was van een watervogel: een loon. De mist op het water, de opgaande zon, de rotsen en de naaldbomen: het was voor mij de eerste kennismaking met een stuk van Canada wat ik sindsdien in mijn hart heb gesloten. Een prachtig voorbeeld van Solitude.

Ik vond het ook in de Mystic, het huisje aan het water dat we een paar zomers achter elkaar voor een paar nachten huurden. Al was de rest van de familie dicht bij, ze zaten allemaal met hun hoofd in rust stand. Ze lazen een boek of zaten op het kiezelstrand over het water te kijken of liepen een eind het water in. De rest van de bewoonde wereld was heel ver weg. Af en toe kwam er een sputterend bootje voorbij. Solitude lag daar voor het oprapen. Met hernieuwde energie reden we dan na een paar dagen de bewoonde wereld weer in.