Nou hadden we eindelijk allemaal goede fietsen. Soort van. Kevin groeit zo hard dat zijn voeten al groter zijn dan de mijne dus hij kreeg net als Thomas dit jaar een andere fiets. Toen was Paul nog aan de beurt, zeker omdat er rond deze tijd van het jaar goede aanbiedingen zijn. Paul zijn oude fiets was ook best wel aan vervanging toe.
We haalden de nieuwe fietsen bij de plaatselijke winkel die nog het meest met de Gamma te vergelijken is. Niet de allerbeste kwaliteit ofzo, maar zeker ook niet slecht.
Tot Paul na drie omwentelingen al met een trapper in zijn hand stond. Zijn eerste reactie was om het ding terug te brengen en zijn geld terug te vragen. Normaal geen probleem, maar wel bij gemonteerde fietsen, om een vage reden. Gelukkig werd het probleem wel gratis verholpen.
En vandaag was het dan eindelijk koel weer, 20 graden en veel wind, en een strak blauwe lucht. Perfect om een tweede poging te ondernemen om dat meer te gaan ontdekken niet al te ver van ons huis, maar alleen te bereiken via een “bush road”.
In tegenstelling tot mijn ritje met Thomas een paar weken geleden, waren we dit keer wel goed voorbereid. Dat dachten we tenminste. Water en eten mee, en zelfs een stel arreslee bellen om de beren te waarschuwen. We hadden ook nog pleisters bij ons en andere EHBO spullen.
Behalve dat Paul zijn remmen aanliepen, verliep het eerste stuk prima. Het water ging sneller op dan gedacht, maar er waren geen vervelende vliegen en de wind was heerlijk verkoelend. Halverwege stuitten we helaas op heel veel water. Er stroomde een riviertje over de weg en ik stond er verbaasd van hoe goed mijn cyclocross fiets daar nog doorheen ging. Maar toen onze waterrat Thomas op ontdekkingstocht ging, bleek dat er verderop nog veel meer water stroomde. We besloten terug te gaan.
Even later slaakte Paul een kreet. Ik stopte direct, keek naar achter maar zag hem niet, en riep of hij OK was. Toen hij uit de bocht kwam, was hij te voet; in zijn hand had hij weer een groot deel van zijn trapper.
Dan maar eerst even picknicken en nadenken over hoe we het beste thuis konden komen.
Kevin en ik besloten na de korte lunch vooruit te gaan om de auto te gaan halen. Paul en Thomas zouden de bush uitlopen en op ons wachten.
Halverwege hoorden we in een keer een stel quads achter ons. “Rechts rijden!”, riep ik naar Kevin. De voorste quad begon langzamer te rijden en in zag een mij bekend voorkomende man van achter in de 50 met snor achter het stuur. Een motortype waar een tatoeage niet bij zou misstaan. En achterop zat een wel heel bekend jongetje: Thomas, met een dikke grijns op zijn gezicht. Ik vroeg me af wie die man was en waar Thomas zijn fiets was toen de tweede quad mij inhaalde. En daar zat hoog en droog, naast de bestuurder, Paul breed uit te lachen. Deze luxe quad had een bakkie waar ik twee fietsen in zag liggen. Paul zijn ogen twinkelden van de pret en we lagen samen in een deuk. Het leek wel of we in twee teams meededen aan een race en dat ze een slimme list hadden bedacht om de race van ons te winnen. De scène kon zo uit een slapstick komen.
“Ik zie je thuis wel” was ongeveer het enige wat uit Paul kwam. Toen ze vooruit reden zag ik een grote lach op Kevin zijn gezicht die net als ik ouderwets moest trappen om thuis te komen. “No fair!!”, zei hij grappend.
Thuis gekomen stond Paul ons met een grote lach op de oprit op te wachten. Toen volgde het verhaal over hoe de drie mannen hen waren tegengekomen. De man met de snor is als jochie hier in ons huis opgegroeid en bracht mijn mannen met plezier weer terug naar de voor hem zo bekende plek. Het was niet de eerste keer dat hij Paul hielp: hij had Paul bij het langsrijden ook al eens vast zien zitten in de sneeuw en had hem er toen uitgetrokken.
Hij was ook dit voorjaar al eens gestopt om Pilgrim te bewonderen. Het doet hem goed om te zien dat er nu weer twee andere jongens op deze plek opgroeien, net als hij en zijn broer destijds.
En Paul zijn fiets? Na een paar hamerslagen zit zijn trapper er weer op en hij zal zelf de remmen bijstellen.
Hopelijk zullen we ooit het meer eens bereiken. Ik houd jullie op de hoogte. Maar dit avontuur kan niemand ons meer afnemen.
Een "Nederlands" gezin in Canada 
Hoi fietsers.
Wat een leuk avontuur!
Ik had al even niet meer op de blog gelezen, maar doe het nu op mijn nieuwe iPad.
Ben nog niet erg handig, maar dat komt wel.
Ik denk dat Kevin en Thomas mij vast wel helpen als we bij jullie zijn.
Groetjes, Coby