Op een vroege ochtend deze week ging om 7 uur de telefoon. Het was al snel duidelijk dat er iets aan de hand was in Nederland: Paul zijn opa was overleden. De sombere stem aan de andere kant van de lijn geeft me nog steeds een vervelend gevoel; iets dat zit tussen kippenvel en hartkloppingen. Vervelende telefoontjes genoeg gehad in het verleden, blijkbaar. Ik noemde opa Floor gewoon “opa”, want als je zelf je grootouders allemaal allang kwijt bent, is het wel leuk om nieuwe te adopteren.
Opa was op het laatst van zijn leven zijn maatje kwijtgeraakt, was op een bepaalde manier zijn leven nog aan het vieren, maar toen het met zijn gezondheid slechter ging, wilde hij liever van dit aardse bestaan afscheid nemen. Hij had een vast vertrouwen in een ander leven waarin hij weer samen zou zijn met zijn vrouw. Als ik het zo hoor denk ik dat hij op een bepaald moment gewoon besloten heeft dat het allemaal genoeg was; en in de nacht is hij wellicht in een keer een prachtig licht ingestapt, waar alles helemaal goed voelde. Waar het lijden over was.
Opa had verhalen te vertellen en vergat tussendoor wel eens te luisteren. Zijn levensverhaal was ook wel erg boeiend, moet ik zeggen. Pas na enig aandringen hoorde ik tijdens ons laatste bezoek aan hem in 2008, dat hij officier was in de orde van Oranje Nassau, vanwege zijn verzetsdaden in de oorlog. Wat er allemaal precies is gebeurd in die jaren van de oorlog, toen hij als politieman in moeilijke omstandigheden moest werken, weten we eigenlijk niet goed. En dat is ook prima zo.
Opa en oma kregen samen 8 kinderen, die allemaal trouwden en hun eigen kinderen kregen. Die kinderen trouwden ook weer allemaal en kregen kinderen. De oudste twee, Kevin en Thomas, waren nooit meer of minder dan enig ander lid van de familie. Een keer per jaar deelde opa graag wat centjes uit voor zijn familie en dan maakte het niet uit wie je was en of je van de warme of de koude kant was, klein- of achterkleinkind. Dat vind ik bewonderenswaardig.
Als zoiets gebeurt zoals dit overlijden, gaan mijn gedachten ook automatisch uit naar de andere grootouders die ik ben kwijtgeraakt in het verleden.
Mijn gedachten gaan uit naar mijn oma die een paar maanden voordat Kevin werd geboren is overleden en die, toen ik kleiner was, altijd speciaal voor mij roze frambozen vla, appelsap of cassis in huis haalde en die het niet erg vond om een eind naar een brievenbus te lopen om gekke briefjes te posten.
Mijn gedachten gaan uit naar de opa en oma die naast elkaar in het ziekenhuis lagen toen Paul en ik hen begin jaren negentig bezochten. Die Paul direct hebben geaccepteerd als hun eigen kleinkind in de korte tijd dat ze hem gekend hebben, nog voordat we trouwden.
Ik denk aan de opa die eigenlijk een stiefopa was, maar mij altijd diep heeft liefgehad en die, als er wat was, stil op de fiets sprong om dat kinderprobleem op te lossen. Stilzwijgend gaf hij me dan een paar schaatsen die hij ergens op de kop had getikt omdat ik zo graag noren wilde hebben. Ik mis hem nog zo vaak. Ik zou hem nog zo graag vaker op zijn fiets willen zien springen om mijn verdrietjes en probleempjes op te lossen. Of ik zou zo graag voor hem op mijn fiets springen. Gewoon omdat hij dat zo heeft verdiend.
Of ik denk aan de opa die ik de eerste jaren van mijn leven alleen kende als een bozig uitziende man op een zwart-wit foto.
Ik heb me zo vaak afgevraagd waar mijn liefde voor beesten en het boerenleven en waar mijn liefde voor schrijven, filosoferen en geschiedenis vandaan komt. En misschien zelfs wel mijn ondernemerschap. Totdat uit mijn moeder’s verhalen er een antwoord naar voren kwam. Uitgerekend de persoon waar ik het meeste verwantschap mee heb als het gaat om mijn persoonlijkheid, overleed jaren voordat er van mij sprake was.
Ik heb wel eens bedacht dat hij vanuit de hemel met een glimlach naar mij kijkt als ik een beestje in huis haal, om vervolgens met mij mee te huilen als ik er een moet laten gaan. Misschien staat hij daar Romeo wel te aaien. Ik hoop maar dat er paarden zijn in de hemel.
En dus leeft hij verder in de ogen van ons nieuwe poesje, Daisy, die onze week aardig heeft opgefleurd. Maar die opa leeft ook wel degelijk voort in de ogen van Kevin en Thomas, die op hun beurt weer op mij lijken. Ik zie Kevin bijna elke dag in zijn dagboek schrijven en op school levert hij opstellen in van 16 kantjes. Beide zijn gek op dieren; Thomas zo mogelijk nog meer dan Kevin. En met Thomas valt prima te filosoferen, ook al is hij nog maar 8. Hij denkt echt na over dingen, stelt heel specifieke vragen en neemt niet zo maar met elk antwoord genoegen.
En in hun ogen leeft opa Floor dus ook verder op een bepaalde manier. Ik hoop maar dat ze een deel van zijn moedigheid in zich hebben en de waardigheid waarmee hij door het leven ging en uiteindelijk het leven heeft verlaten.
In gedachten zijn we bij iedereen in Nederland.
Een "Nederlands" gezin in Canada 
Gecondoleerd Paul & Ingrid. Wij kunnen ons deze familie nog goed herinneren van de tijd toen wij lid waren van de CGK in Den Haag. Ik heb nog één of twee jaar bij Hans in de klas gezeten. Vroeger met mijn ouders ben ik wel bij hen op visite geweest. Ik kan me inderdaad herinneren dat deze man altijd veel verhalen te vertellen had. Sterkte en groetjes! Enny
Gecondoleerd Paul & Ingrid en kids.
Dit zal niet makkelijk zijn voo rde familie en jullie
Dankjewel Ingrid voor je verhaal. In je woorden breng je het verleden weer een beetje tot leven.
Wij zijn in gedachten heel dicht bij jullie, geen oceaan ons kan ons daar van tegenhouden en we hopen over 3 maanden ook weer fysiek aanwezig te zijn.
miep zondagavond je blog gelezen, en ik was ontroerd, ik hoop altijd dat ik een boek van je mag lezen, wij zijn ingedachten bij jullie, en Paul dan is het toch een wel moeilijk om niet even bij je familie te zijn maar Opa had je gelukkig per telefoon nog gesproken, morgen bel ik.
In je verhaal zie ik stuk voor stuk de oma’s en opa’s als weer levend voorbij komen. Ook de opa van Franciska van ruim 100 jaar, welke wij begin oktober 2011 hebben begraven. Het betreft mensen die je iets meegeven voor het leven. Niet vanuit hun eigen belang, maar speciaal voor jou. Toen ik de volgende spreuk tegen kwam dacht ik: “Ja, dit is wat ze bedoelden.”
‘Luister bij twijfel over je bestemming naar je intuitie. Als je voornemen je een gevoel van thuis komen geeft, dan klopt het.’ Frans Goetghebeur